Ölüm Lanetleri

Devrim, bu ve diğer eserlerim içn lisans istiyorum.En kısa sürede cevap vermen dileğiyle.



1-GENÇ MALFOY




Ay gökyüzünde yükselmeye başlamıştı. Londra’nın iki ayrı ucundaki ayrı iki evde de telaş vardı. Bu evlerden biri Seçilmiş Kişiyi diğeri ise Karanlık Lord’u barındıran iki ayrı evdi.



Grimmauld meydanı on iki numara sakinleri yemek telaşı, toplantı hazırlıkları ve bir iki krizle uğraşırken Malfoy Malikânesinde ise korku vardı. Çünkü Karanlık Lord, genç Malfoy’u huzuruna çağırtmıştı.



&&&&&&&&&&&&&&&&



Narcissa,

—Lucius, ne oluyor? Diye telaşlı bir şekilde kocasının ofisine daldı. Lucius,



—Narcissa ilk önce sakin ol ve koltuğa otur, lütfen. Diye karısını sakinleştirmeye çalıştı, ama pek fayda etmedi. Narcissa,



—Doğru mu bu Lucius? Draco, Lord’un huzuruna mı çağrıldı?



Lucius,

—Evet, dedi sadece. O da karısı kadar endişeliydi.



Narcissa,

—Sence onun için mi çağırdı? Diye sordu.



Lucius hiçbir şekilde cevap veremedi. Bunun yerine düşünmeye başladı.1 yıl önce Lord, Draco’ya bir görev vermişti. Draco’nun görevi, Hogwarts müdürü Albus Dumbledore’yu öldürmekti. Draco bu görevi sonuca ulaştıracakken görev iptal edilmişti. Bütün Ölüm Yiyiciler Draco’nun işi yüzüne gözüne bulaştırdığı için iptal olduğunu düşünüyorlardı. Hiç kimse görevin niye iptal edildiğini bilmiyordu. Bu bilgiyi sadece 4 kişi biliyordu. Biri bizzat görevi iptal eden kişi yani Lord Voldemort diğeri Lord’un canı pahasına güvendiği kişi Severus Snape ve görevi bizzat yapan kişi Draco Malfoy. Son kişi ise görevin bizzat kendisi olan kişi Albus Dumbledore.



—Cissy, Lucius. Diye biri onlara seslenmişti. Lucius kapıya döndüğünde Narcissa’nın cani kız kardeşi Bellatriks Lestrange gördü. Yine saçlarını deli gibi taramıştı. Üzerinde simsiyah bir pelerin vardı ve yüzünde o sadece Bellatriks’e özgü olan ifade vardı. Narcissa,

—Ne var Bella? Diye kardeşine soran gözlerle baktı. Bellatriks,

—Lord hepimizin orda olmasını istiyor.



Lucius soğuk bir sesle “Geliyoruz” diye karşılık verdi. Bellatriks pelerinini savurarak ofisten çıktı. Lucius eskiden Bellatriks’i severdi ama şu son günlerde ondan nefret etmeye başlamıştı ve aynı zamanda korkuyordu da. Daha 1 hafta önce Lord’un emriyle hiç acımadan kocasını öldürmüştü ve Blaise’le işkence yapmıştı. Hem Blaiselin tek suçu bir muggle öldürmek istememesiydi. Zavallı çocuk o kadar işkence çekmişti ki Lord bile acımıştı ve Bellatriks’e durmasını emretti ve Blaiselin odasına götürülmesini ve en iyi şekilde bakılmasını söylemişti. Birden Lucius kendine geldi. Tam salon kapısının önünde duruyorlardı. Ellerini gösterip içeri girdiklerinde karşılarındaki manzara karşısında dilleri tutuldu.



&&&&&&&&&&&&&&&&&&&



Grimmauld Meydanı 12 Numara…



2 gün sonra…



“Ne çok şey oldu.” Diye düşünüyordu Harry. İlk önce vaftiz babası Sirius’un aslında ölmediğini, Voldemort’u onun öldürmesi gerektiğini ve yolunu öğrenmişti. Bunlar artık Harry’i düşünceli ve dalgın bir insan yapmıştı. Günün her saati istediği tek bir şey vardı. O da bütün bunların bitmesiydi. Birden düşüncelerinden sıyrıldı. Karşısında oturan arkadaşı Hermione Grengar’a baktı. Her şeyi biliyordu bu kız ama bilmediği tek bir şey vardı o da tam karşındaki çocuğun eninde sonunda ölecek olmasıydı. Kaç kere bunun olmayacağı konusunda Hermione hep söylemişti ama Harry artık bir şey biliyordu. Eğer o ölmezse Voldemort hiç ölmeyecekti. İşte 7 yıldır ailesi olan arkadaşlarından sakladığı şey buydu. Harry bir Hortkuluktu. Voldemort’tan bir parça taşıyordu. Dumbledore Harry’e bunun bir çaresini bulacağını söylemişti ama Harry buna pek inanmıyordu.

Birden gözleri Hermione’nin yanında oturan en iyi arkadaşı Ron Weasley’e baktı. O ve ailesi kaç kere kendisi yüzünden hayatlarını tehlikeye atmışlardı. Ama nedense Weasley ailesi durumlarından memnunlardı. Harry’i aileden biri olarak görüyorlardı. İşte bu yüzden Harry onlardan asla kopamıyordu.

Mrs. Weasley’nin;

—Albus, bu ne hoş bir sürpriz. Demesiyle kendine geldi. Arkasını döndüğünde okul müdürü o sevimli gülümsemesiyle karşısındaydı. Dumbledore;



—OO herkes buradaymış. Hepinize merhaba-dedikten sonra arkasını dönerek Mr. Weasley’e bakıp-Arthur rica etsem Yoldaşlığı toplar mısın? Diye sordu. Mr. Weasley hemen “Elbette ki Albus” diye cevaplayınca Profesör daha çok gülümsedi.Mr. Weasley hemen yoldaşlığı çağırırken Profesör Dumbledore da en başa oturdu. İlk önce Harry’e baktıktan sonra hepsine hitap ederek konuşmaya başladı.



—Bildiğiniz gibi Voldemort’un--bu adı söyleyince Sirius ve Harry’den başka herkes korktu—yanında ajanlarımız var. Örneğin Severus gibi, diyince Harry içinde ”Tabii” diye geçirdi. Bunu geçirdikten sonra Dumbledore’a baktığında sanki benini okumuş gibi ona gülümsediğini gördü. Harry’de ona karşılık verince profesör sözlerine devam etti.



—Bugün toplantıya Severus gibi bir ajan gelecek. Ama sizden –Harry, Ron, Hermione ve Ginny’i işaret ederek—sakin olmanızı ve ona saldırmamanızı istiyorum, diyerek sözlerini tamamladı. Dördüne baktığında şaşkın yüzlerle karşılaştı. En sonunda Hermione,



—Bunu neden söylediniz Profesör? Yoksa bu ajan tanıdığımız biri mi? Diye sordu. Profesör Dumbledore muzipçe gülerek “Evet” dedi sadece. Hepsi birbirine soran gözlerle bakarak yarım saat geçmişti. Bu arada Sirius ve Dumbledore konuşuyorlardı. Yavaş yavaş tüm yoldaşlık toplandıktan sonra Dumbledore konuşmaya başladı.



—Bugün burada olma sebebimiz çift taraflı bir ajanımızın anlatacakları için toplandık. Dedi. Bir süre bekledi o anda Masanın en dibinde oturan Severus Snape söz aldı.

—Albus bunu herkesin önünde yapmak zorunda mısın? Onun hayatını tehlikeye atıyorsun.



—Hayır, Severus bence bunu herkesin önünde yapmak en iyi şey. Ah işte gelmiş bile, demesiyle bütün yüzler kapıya çevrildi. Bir süre sahne öyle dondu. Ama en sonunda Hermione’nin dili çözüldü ve ağzından bir isim döküldü.



—Malfoy…



XXX
HaRriEtt

HaRriEtt,

Lisans başvurunuz onaylanmıştır.

En kısa süre içerisinde Özel Mesaj ile Lisansınız teslim edilecektir. Lütfen o mesajı silmeyiniz...

Buna bağlı olarak rütbeniz de değişecektir...

İçtenlikle...

Emperor of Fictions

HaMLeT